محورهای پانزده گانه کمیته خطردر مورد ایران
۱- این کشور علاوه بر برنامه هسته ای اش، *با حمایت گروههایی چون حزب الله ، حماس و جهاد اسلامی و گروههایی در عراق ، مانع تحقق منافع آمریکا در منطقه می شود.
از سوی دیگر ثروت رو به رشد نفت ایران، توانایی و ظرفیت آن را در داخل کشور و منطقه افزایش می دهد. فرصتی که در این میان وجود دارد، استفاده از ضعف سیاست های اقتصادی و اختلافات درونی ایران است.
۲- ایران باید در صدر برنامه سیاست خارجی آمریکا در چهار سال آینده برود. واشنگتن اکنون به رویکرد جدیدی نیاز دارد.
باید همه نیروها برای این استراتژی بسیج شوند. باید درس های گذشته مورد بازبینی قرار گیرد، درس هایی که از فروپاشی بلوک شرق به یادگار مانده است و همچنین درسهایی که در تغییر حکومت ها در کشورهایی مثل شیلی یا اندونزی گرفته شد.
۳- دامن زدن به نافرمانی مدنی در تشکل های دانشجویی و نهادهای غیردولتی و صنفی از ابزارهای مهم فشار بر ایران است.
۴- باید برای بازگشایی سفارت ایالات متحده در تهران ابراز تمایل کنیم.
همزمان باید یکی از بلند پایه ترین مقامات خود را به عنوان فرد شماره یک در این سیاست جدید در مقابل ایران انتخاب و معرفی کنیم. این فرد می تواند یکی از کنسول های وزارت خارجه باشد و باید به طور مرتب حمایت خود را از حقوق بشر و دموکراسی در ایران مورد تاکید قرار داد. از این طریق می توانیم ارتباط خود را با مردم ایران تقویت کنیم.
۵- باید شبکه های متعدد رادیو تلویزیونی برای ایرانیان تدارک دید و پیام های خود را با پیشرفته ترین تکنولوژیهای روز به دست مردم ایران برسانیم.
۶- اگر قرار است گفت وگو و تعامل با ایران انحام شود، باید با مقامات بانفوذ ایرانی و آنها که قدرت واقعی و کافی برای تصمیم گیری ها دارند، انجام شود، همچون مقامات مورد وثوق و تایید رهبری ایران. باید دانست در این باره دیگران در ایران چنین قدرتی ندارند.
۷-درباره فعالیت های هسته ای ایران باید با احتیاط و دوراندیشی و چند جانبه عمل کرد. باید فشارها را بر ایران بیشتر کرد و در صورت استنکاف ایران ، پرونده این کشور را به شورای امنیت فرستاد.
اگر چه اولویت اول، اعمال فشار دیپلماسی از طریق متحدان به گونه ای است که ایران داوطلبانه از فعالیت ها و برنامه هسته ای خود چشم پوشی کند.
۸- حمایت از اپوزیسیون میتواند از عوامل موثر بر تغییر رژیم ایران باشد.
سفر فعالان جوان خارجی از کشورهای متحد ایالات متحده به ایران ، راه دیگری در این رویکرد است.
این افراد می توانند به عنوان جهانگرد وارد ایران شوند و در صورت نیاز به جنبش های مدنی و نافرمانی ها بپیوندند.
۹- باید فعالیت NGO های آمریکایی را در ایران تسهیل کنیم و به صدور ویزا همت گماریم.
دعوت فعالان جوان ایرانی به خارج برای شرکت در سمینارهای کوچک اقدام مهمی است .
این کار در صربستان، فیلیپین ، اندونزی و شیلی و کشورهای دیگر جواب داده است. این افراد باید از سوی مقامات آمریکایی انتخاب شوند نه نهادهای ایرانی.
۱- سفارتخانه های کشورهای دیگر هم می توانند در تهران برای ما موثر باشند.
حضور در جلسات محاکمه، درخواست مشترک برای آزادی زندانیان سیاسی، کمک مالی به خانواده های زندانیان و گروههای مخالف حکومت و حتی نظارت یا مشارکت در اعتراض ها، از جمله این راههای تاثیرگذار است.
کنگره باید تصویب قانونی به نام آزادی ایران را بررسی کند تا از طریق آن حمایت کافی از آن را به عمل آورد.
۱۱- تضعیف ستون های حمایتی حکومت ایران که همانا سرویس های امنیتی و نظامی این کشور است که باید در دستور کار قرار گیرند.
۱۲- سرویس های امنیتی و قضایی آمریکا و متحدانش باید در همکاری با سازمانهای حقوق بشر به جمع آوری مدارک و شواهدی در متهم کردن مسئولان ایرانی به موارد شبیه میکونوس اقدام کنند.
۱۳- گفت وگو با دولت ایران هم باید در دستور کار باشد. ما باید تعامل خود را برای دیدار با مقامات ایرانی و بحث و گفت وگو درباره موضوعات مورد علاقه و نگرانی دو طرف نشان دهیم.
۱۴- باید رهبران روحانی ایران را که در راس قدرت هستند وادار کرد از قدرت سیاسی به صورت مسالمت آمیز کناره بگیرند.
۱۵ _ باید قدرت بسیج و سپاه را از میان برد و در وزارت اطلاعات تغییرات اساسی و یا بطور کلی آن را حذف کرد.
- نویسنده : مریم توانا
